Włodzimierz Piliński

Włodzimierz Piliński
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	30 czerwca 1911 ; Chabnoje, gubernia kijowska
Data i miejsce śmierci	wrzesień 1991 ; Kijów
	Przebieg służby
Lata służby	1944–1956 (LWP)
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojska Inżynieryjne MON
Stanowiska	d-ca 1 Pułku Pontonowego, szef Saperów POW, szef Wojsk Inżynieryjnych MON
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Włodzimierz Piliński (ur. 17 czerwca^?/30 czerwca 1911 w Chabnoje, gubernia kijowska, zm. we wrześniu 1991 w Kijowie) – inżynier, podpułkownik wojsk inżynieryjnych Armii Czerwonej, generał brygady Wojska Polskiego^[1].

Życiorys

Pochodził z rodziny polsko-ukraińskiej, ojciec Polak, matka Ukrainka. Po ukończeniu studiów wyższych został powołany do Armii Czerwonej. W 1935 ukończył Wojskową Szkołę Inżynierii w Kijowie i służył w linii. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 brał udział w walkach na Froncie Leningradzkim.

Od kwietnia 1944 w stopniu podpułkownika w Wojsku Polskim, początkowo szef sztabu 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, później szef sztabu 1 Brygady Saperów. Przeszedł z nią cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego.

Po wojnie w latach 1945–1946 objął dowództwo 3 Brygady Pontonowo-Mostowej, którą przeformował na 1 Pułk Pontonowy we Włocławku i był w 1947 jego dowódcą.

Następnie w latach 1947–1950 był szefem Saperów Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Na stanowisku tym kierował rozminowaniem Pomorza i Mazur oraz budową mostów pontonowych w dolnej Wiśle.

W latach 1950–1956 służył w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych MON, początkowo na stanowisku szefa sztabu w (1950–1954), później pełniący obowiązki szefa Wojsk Inżynieryjnych MON (1952–1954) i szef Wojsk inżynieryjnych MON (1954–1956).

W listopadzie 1956 odkomenderowany do ZSRR. Osiadł w Kijowie. Utrzymywał kontakt z polskimi saperami. Często przyjeżdżał do Polski.

Autor książki Polscy saperzy pokazującej wysiłek saperów w rozminowanie kraju i odbudowę zniszczeń wojennych.

Awanse

pułkownik – 1945
generał brygady – 1954^[1]

Życie prywatne

Był żonaty, żona Anna Markowna Sołomko, nauczycielka. Małżeństwo miało syna^[2].

Odznaczenia

Order Virtuti Militari III i V klasy (1968 i 1945)^[3]
Order Odrodzenia Polski III i IV klasy (1954 i 1949)^[3]
Order Sztandaru Pracy II klasy (1956)^[3]
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1945)^[3]
Złoty Krzyż Zasługi (1951)^[3]
Złoty Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1944)^[3]
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk^[3]
Medal za Warszawę 1939–1945^[3]
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945^[3]
Medal 10-lecia Polski Ludowej^[3]
Srebrny i Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1954 i 1951)^[3]
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, ZSRR)^[3]
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie w 1943, ZSRR)^[3]
Order Wojny Ojczyźnianej I i II stopnia (ZSRR)
Medal „Za zasługi bojowe” (ZSRR)
Medal „Za obronę Leningradu” (ZSRR)
Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939^[3]

Przypisy

↑ ^a ^b Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979, s. 75
↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 182
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 168.

Bibliografia

H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 2, Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
Z. Barszczewski, Sylwetki saperów, Wyd. Bellona, Warszawa 2001
J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 180–182 (z fotografią), ISBN 978-83-7611-801-7
F. Kaczmarski, S. Soroka "Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979", Wydawnictwo MON, Warszawa 1982

[ReferenceA-1] Wojska Inżynieryjne LWP 1945 – 1979, s. 75

[2] Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 182

[ws-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 168.

[1]

[2]

[3]